Frans Geurtsen presteerde iets wat zelfs Johan Cruijff niet lukte. Hij werd twee keer achter elkaar topscorer van de eredivisie. In de seizoenen 1963/'64 en 1964/'65 scoorde hij respectievelijk 28 en 23 doelpunten voor DWS uit Amsterdam. Geurtsen eindigde zijn trainersloopbaan niet als orakel bij FC Barcelona, maar in de duinpan van Egmondia in Egmond aan Zee. Twee jaar geleden kreeg hij een herseninfarct en belandde hij in een verzorgingshuis.
Frans Geurtsen werd geboren als zoon van een fabrieksarbeider in Utrecht. Zijn vader had het geel-zwarte bloed van Velox in de aderen, de club van de oude arbeiderswijk Tolsteeg. Frans werd op zijn elfde lid. Nadat Velox in 1958 amateurkampioen werd, trad het toe tot het betaalde voetbal. Geurtsen maakte in het seizoen 1960/'61 zijn debuut in de hoofdmacht. Met alleen jongens uit de eigen jeugd, onder wie ook een debuterende Willem van Hanegem, werd Velox het seizoen daarop kampioen van de tweede divisie. Frans Geurtsen maakte maar liefst liefst 40 doelpunten.
In het daaropvolgende jaar speelde Geurtsen in een combinatieteam van Utrechtse ploegen in de Jaarbeursstedenbeker - een van de voorlopers van de huidige Europa League. Hij scoorde in de eerste ronde twee keer tegen Tasmania Berlin. Een van de toeschouwers was bondscoach Elek Schwartz die hem selecteerde voor Oranje, een van de weinige keren dat een speler uit een lagere divisie die eer toeviel.
Frans Geurtsen werd aan het einde van dat seizoen voor 80 duizend gulden verkocht aan het gepromoveerde DWS. Voor toen een heel bedrag! Het team met spelers als Jan Jongbloed, Rinus Israël, Daan Schrijvers, Mosje Temming en Frits Flinkevleugel pakte meteen het kampioenschap van Nederland. Frans Geurtsen was de doelpuntenmachine. Niet alleen in de competitie, ook in de Europacup 1 waar DWS de kwartfinale bereikte, liet hij zich gelden. Hij scoorde in de eerste ronde tegen het Turkse Fenerbahçe en in de volgende tegen het Noorse Ski og Lyn [wie kent het niet!].
In een interview met Het Parool in 1970 gaf hij toe niet de goede profmentaliteit te hebben gehad. Hij verknalde zijn school, omdat hij liever in de bioscoop zat en “achter de vrouwtjes aanging”. Zijn interlandcarrière bleef beperkt tot de met 2-0 gewonnen WK-kwalificatiewedstrijd tegen Albanië. Hij scoorde een van de doelpunten.
In het seizoen 1967/'68 liep Geurtsen een kwetsuur op aan zijn achillespees die niet wilde genezen. Toen hij zijn rentree maakte in de wedstrijd tegen Feyenoord werd hij door Theo “de tank” Laseroms getorpedeerd. De operatie die volgde liep niet goed af, wat hem dwong voortijdig te stoppen. Hij werd manager bij farmaciefabrikant Merck Sharp & Dohme in Haarlem.
In 2002 werd hij getroffen door een scheurtje in zijn aorta. Een deel van zijn voet moest worden geamputeerd, waardoor hij geen bal meer kon raken. Niettemin bleef hij een veelgevraagd coach, totdat het herseninfarct dat onmogelijk maakte. Zijn zoon Nick Geurtsen is ook trainer geworden, eerst bij Kolping Boys, later bij AFC’34.
[de tekst is voor het grootste gedeelte overgenomen uit een stuk proza van Peter de Waard in de Volkskrant van 7 januari 2016]
Meer 'Foto's uit de oude doos'
