Op een normale zaterdagochtend staan er zo’n 20 tot 24 wedstrijden op het programma tot 13.00 uur. Dan draag ik mijn dienst officieel over aan de Juniorencommissie. Vaak is dat Pieter Ursem, die er overigens rond de klok van elven al is. Maar dit terzijde. Als ik rond kwart voor 8 arriveer staan daar de eerste ouders al klaar om te vertrekken naar een uitwedstrijd. Soms in het donker nog, koud. Ik troost ze met de woorden “zo heb je in ieder geval een lekker lange dag” of iets van “je gaat dit nog missen”.
Er zullen wellicht ouders zijn die het kunnen missen als kiespijn. Maar dat is volgens mij een kleine minderheid. Want vergeet dit niet: het doet me denken aan de oud-profvoetballer Michel Boerebach. Hij verloor medio 2003 bij een auto-ongeluk zijn twee voetballende zoontjes. Lesley van 12 en Sven van 9. Om zijn verdriet proberen te verwerken heeft hij er een boek over geschreven met als titel “Nooit meer zaterdag”. Ga het lezen en de rest van je leven als ouder is de mooiste plek op aarde, de krijtlijnen van het voetbalveld waar je kind of kleinkind speelt.
Terug naar het secretariaat. Toen ik eind jaren 60 begon te voetballen, begon ik in een oud shirt en broek van [denk ik] mijn oudere broers. Anno 2022 is dat idee achterhaald. De afdeling gevonden voorwerpen in het secretariaat is ongeveer net zo omvangrijk als de mode afdeling van een kleine C&A. Moeders [ja, mooie moeders. Het barst er van!] zijn met de moed der wanhoop op zoek naar peperdure jackies, terwijl zoon- of dochterlief er niet echt geïnteresseerd bij staan. Hun haar keurig netjes en strak, dat dan weer wel. Dat ik tegenwoordig geen zwarte voetbalschoenen meer zie met een veter in het midden, daar zal ik het niet over hebben.
Een wereld buiten Kolping Boys die aan het veranderen is, zeker soms ook ten kwade. Doorgesnoven jeugd die straatraces houden. Niet eens zo ver hier vandaan. Of een dronken jongen die 500 meter van huis toch de auto neemt en 5 jongeren van de fiets af kegelt. Daarom is het voor mij en ons als Kolping Boys een eer om jongens en meisjes van de straat te houden. En waar nodig te corrigeren. En indirect te zorgen dat ze niet de verkeerde kant op gaan. Want in de veranderende wereld blijven wij gelukkig onszelf [dank scheidsrechter Jan Mienes voor de inspiratie die je ongemerkt gaf!]
Peter Groot
